بیاکه آتش کیفیت هوا تیز است

چمن ز رنگ گل و لاله مستی انگیز است

به گلشنی که نگاهت فشاند دامن ناز

چو لاله دیدهٔ نرگس ز سرمه لبریز است

غبار هستی من عمرهاست رفته به باد

هنوز توسن ناز توگرم مهمیز است

نسیم زلف تو صبحی گذشت ازین گلشن

هنوز سلسلهٔ موج گل جنون خیز است

گداختیم نفسها به جستجوی مراد

هوای وادی امید آتش آمیز است

چوزاهد آن همه نتوان به درد تقوا مرد

اگرنه طبع سقیمی چه جای پرهیزاست

ز فیض چاک دل انداز ناله ای داریم

چوغنچه تنگ مشومرغ ما سحرخیزاست

کدام شعله براین صفحه دامن افشان رفت

که سینه نسخهٔ پرویزن شرربیز است

چگونه تلخ نگردد به کوهکن می عیش

که شربت لب شیرین به کام پرویزاست

سرم غبار هواس سم سمندکسی است

که یاد حلقهٔ فتراک او دلویز است

دو اسبه می برد از عرصه گاه امیدم

اگر غلط نکنم بخت تیره شبدیز است

خمار چشم که گرم عتاب شد بیدل

که تیغ شعلهٔ ازخویش رفتنم تیزاست